απιστίαν υμών”.

Μόλις ο Κύριος είχε κατέλθει από το όρος Θαβώρ, όπου μετεμορφώθη ενώπιον των τριών μαθητών, ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων είχε συγκεντρωθεί και Τον περίμενε. Τότε Τον πλησίασε ένας πατέρας που υποφέρει και πονά για την κατάσταση του υιού του, που υποφέρει από επιληπτικές κρίσεις (σεληνιάζεται) και που το δαιμόνιο τον έκανε να υποφέρει με απότομα ξεσπάσματα και άγριες συμπεριφορές. Ο δυστυχής πατέρας εκφράζει το παράπονό του στον Κύριο ότι παρουσίασε τον σεληνιαζόμενο υιό του στους μαθητές Του, οι οποίοι δεν κατώρθωσαν να τον θεραπεύσουν. Ο πατέρας, απελπισμένος πλέον, καταφεύγει γονυπετής, ως ταπεινός ικέτης, για να παρακαλέσει τον Ιησού.

Μπροστά στο παράπονο του πατέρα ότι οι μαθητές του Χριστού δεν μπόρεσαν να θεραπεύσουν τον υιό του, ο Κύριος αποκρίνεται με αυστηρό ύφος προς το συγκεντρωμένο πλήθος και το χαρακτηρίζει ως “γενεά άπιστος και διεστραμμένη”. Η επιτίμηση απευθύνεται στους Ιουδαίους, οι οποίοι, παρά τα πολλά θαύματα που είχαν δει από τον Ίδιον τον Κύριο αλλά και τους μαθητές Του, που επίσης πολλά θαύματα είχαν επιτελέσει, παρέμειναν άπιστοι (Ευθύμιος Ζιγαβηνός).

Επίσης, ο Κύριος χαρακτηρίζει την γενεά των Ιουδαίων ως διεστραμμένη, διότη η απιστία τους ήταν αποτέλεσμα της κακίας και της αμαρτίας τους, που είχε εισχωρήσει στην καρδιά τους και είχε διαστρέψει την διάνοιά τους, ώστε να μην μπορούν να αναγνωρίζουν τα σημεία της παρουσίας του Μεσσία ανάμεσά τους.

Ο Κύριος με την θεϊκή Του εξουσία, επετιμησε το δαιμόνιο, και αυτό άφησε αμέσως το παιδί και εθεραπεύθηκε. Τότε Τον πλησίασαν οι μαθητές και εξέφρασαν την απορία γιατί οι ίδιοι δεν μπόρεσαν να εκβάλουν το δαιμόνιο. Άλλωστε, ο Ίδιος ο Κύριος τους είχε δώσει εξουσία κατά πνευμάτων ακαθάρτων. Η απάντηση που τους δίνει ο Κύριος είναι “διά την απιστίαν υμών”. Η θεραπεία του σεληνιαζομένου νέου ήταν θέμα πίστεως τόσον του πατέρα αλλά και των μαθητών. Πολλές φορές η ανθρώπινη απιστία και δυσπιστία περιορίζουν την δύναμη της πίστεως. Όταν όμως υπάρχει πίστη, τότε ανοίγει ο δρόμος για την εκδήλωση της θαυματουργού δυνάμεως του Θεού.

Για να προσδώσει μεγαλύτερη έμφαση στην δύναμη της πίστεως, ο Κύριος την παρομοιάζει με τον μικρό σπόρο του σιναπιού. Όπως ο μικρός σπόρος του σιναπιού αυξάνει και γίνεται μεγάλο δένδρο, έτσι και η πίστη, όταν είναι θερμή, αυξάνεται και μπορεί να μετακινήσει όρη και βουνά, και τίποτε άλλο δεν θα είναι αδύνατον σε όποιον έχει τέτοια ποιότητα πίστεως.

Μία τόσο δυνατή πίστη υπάρχει στους πιστούς εκείνους που ζουν μία συνειδητή χριστιανική ζωή, που συνδυάζει την προσευχή και την νηστεία, όπως τονίζει ο Κύριος. Η πίστη που έχει την δύναμη να θαυματουργεί και να ικανώνει τον άνθρωπο να μετακινεί όρη προβλημάτων και πνευματικά εμπόδια, γεννάται από την παρρησία που έχει ο πιστός ενώπιον του Θεού, προερχομένην από μία ζωή που ευαρεστεί τον Κύριο (Ευθύμιος Ζιγαβηνός). Έτσι, ο πιστός έχει την βεβαιότητα ότι, όσα ζητήσει από τον Κύριο, θα του δοθούν (Ματθ. η’ 7) και “μείζονα τούτων ποιήσει” (Ιω. ιδ’ 12).

Μεγάλα πνευματικά όπλα στην χριστιανική μας ζωή αποτελούν η προσευχή και η νηστεία. Με αυτά μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τις μεθοδείες του πονηρού, να αποφύγουμε τις παγίδες του, να απομακρύνουμε κάθε πονηρά και δαιμονιώδη επιρροή. Η προσευχή που ενδυναμώνεται από την νηστεία, δίνει πνευματικά φτερά ώστε ο χριστιανός να προσεύχεται μετά νήψεως (άγ. Ιωάννης Χρυσόστομος), με μεγαλύτερη άνεση και δύναμη.

Όταν η χριστιανική μας ζωή συνδυάζει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά, δυνατή πίστη, κοινωνία με τον Χριστό, προσευχή και νηστεία, πνευματικό αγώνα και εργασία των αρετών, ο πονηρός δεν θα έχει δικαιώματα και επιρροή επάνω μας, και θα ζούμε μία θαυμαστή ζωή, όπου θα βιώνουμε διαρκώς το θαύμα της πίστεως και την κοινωνία με τον Θεό. Έτσι, θα μπορούμε να υπερνικούμε κάθε είδους εμπόδια και δυσκολίες, όσον υψηλά και αν είναι.

Αρχιμανδρίτης π. Κύριλλος Κεφαλόπουλος.