“Τέκνον, αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου“.
Μέσα στο σκοτάδι της απελπισίας ενός δυστυχισμένου ανθρώπου, του παραλυτικού του Ευαγγελίου, εξ αίφνης γεννάται η ελπίδα. Στην πόλη που ζούσε, την Καπερναούμ, ήρθεν ο Ιησούς Χριστός και πλήθος πολυ συνέτρεξε να ακούσει την διδασκαλία Του και να λάβει θεραπεία. Αλλά ο παραλυτικός δεν μπορούσε να μεταβεί μόνος του. Όμως τέσσερεις φίλοι του αναλαμβάνουν να μεταφέρουν το κρεββάτι του παραλυτικού ως την οικία που κήρυττε ο Ιησούς, αλλά το πολύ πλήθος τους εμπόδιζε να πλησιάσουν. Τότε, σκέφτονται να ξηλώσουν την σκεπή και να κατεβάσουν τον παραλυτικό με σχοινιά δεμένο ώστε να βρεθεί μπροστά στον Χριστό.
Το σημείο αυτό της ευαγγελικής περικοπής μας τονίζει την ανάγκη να στεκόμαστε συμπαραστάτες και βοηθοί των ασθενούντων. Η χριστιανική μας πίστη μας κατευθύνει να βοηθούμε εμπράκτως τους ασθενείς σε μία εποχή που πολλοί δυστυχείς και ανήμποροι συνάνθρωποί μας ζουν μόνοι τους και βιώνουν την ασθένειά τους μοναχικοί και αβοήθητοι.
Ένα δεύτερο σημείον άξιον παρατηρήσεως είναι ότι η αγάπη και βοήθεια προς τους ασθενείς μπορεί να χρειαστεί να ανακαλύψει πρακτικούς και πρωτότυπους τρόπους για να γίνει πιο αποτελεσματική, όπως έπραξαν οι τέσσερεις φίλοι του παραλυτικού. Η αγάπη πάντα βρίσκει τον τρόπον.
Αλλά το κεντρικό μήνυμα της σημερινής ευαγγελικής περικοπής είναι ο λόγος του Κυρίου προς τον παραλυτικόν: “Τέκνον, αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι“. Ενώ όλοι θα περίμεναν ο Χριστός να θεραπεύσει τον παραλυτικόν, ο Κύριος ενεργεί απρόσμενα και με το κύρος του Υιού του Θεού θεραπεύει πρώτα την ψυχή του συγχωρώντας του τις αμαρτίες, κάτι που προκαλεί την υποκριτική αγανάκτηση μερικών παρισταμένων γραμματέων. Όμως ο Χριστός δεν ενεργεί σύμφωνα με τους ανθρώπινους διαλογισμούς, αλλά ως Κύριος δίδει προτεραιότητα στην θεραπεία της ψυχής και ακολουθεί η θεραπεία του σώματος. Διότι, όταν η ψυχή ασθενεί από την αρρώστια της αμαρτίας, η σωματική υγεία ολίγον ωφελεί και είναι προσωρινή, ενώ οι πνευματικές συνέπειες της αμαρτίας διαρκούν για την αιωνιότητα. Αλλά και όταν η ψυχή ασθενεί, τότε και το σώμα ασθενεί από των πολλών αμαρτιών.
Οι άνθρωποι της εποχής του Χριστού, όπως και σήμερα, εύκολα εντυπωσιάζονται από τα θαύματα και τις θεραπείες ασθενών, όπως του παραλυτικού. Όμως ο Χριστός μας δείχνει πως πρέπει να δίδουμε μεγαλύτερη σημασία στην σωτηρία της ψυχής μας και αυτήν να επιδιώκουμε με επιμέλεια. Ο Χριστός είναι ο Μέγας Ιατρός των ψυχών και των σωμάτων ημών, και σε Αυτόν οφείλουμε να προστρέξουμε με μετάνοια, εξομολογούμενοι τις αμαρτίες που φωλιάζουν στην καρδιά και την ψυχή μας, για να τύχωμε της συγχωρήσεως και του ελέους του Θεού, ώστε να βρούμε την πραγματική θεραπεία.
Αρχιμανδρίτης π. Κύριλλος Κεφαλόπουλος