“Βοήθει μου τη απιστία”.
Στην σημερινή ευαγγελική περικοπή τίθεται το θέμα της πίστεως και της απιστίας. Ένας πατέρας πλησιάζει τον Ιησού και Του παρουσιάζει τον υιό του που υποφέρει από κρίσεις και διαμονική επιρροή. Ο πατέρας αυτός τόσα χρόνια έχει σηκώσει το βαρύ φορτίο να φροντίζει το άρρωστο παιδί του, και πιθανώς μπροστά στην απελπισία και την απεγνωσμένη ύστατη ελπίδα, προσεγγίσει τον Χριστό. ” Πιστεύω, Κύριε, βοήθει μου τη απιστία”, αποκρίνεται στον Ιησού. Διατηρεί ο πατέρας κάποια αδιόρατη ελπίδα, όμως η πίστη του είναι χαμηλή. Ο Ιησούς θεραπεύει το παιδί, όμως η θαυματουργός αυτή ίαση έχει και ένα άλλο παρεπόμενο αποτέλεσμα. Στην καρδιά του πατέρα συντελείται το θαύμα της πίστεως. Η ίαση του παιδιού λειτουργεί θετικά ως σημείο ενισχυτικό της πίστεως του πατέρα.
Ο Χριστός διακρίνει την απιστία του πατέρα και γι’ αυτόν τον λόγον του λέγει ότι “ει δύνασαι πιστεύσαι, πάντα δυνατά τω πιστεύοντι” (Μαρκ. θ’ 23). Ο Κύριος επιτιμά την απιστία των ανθρώπων (“ω γενεά άπιστος… ‘εως πότε ανέξωμαι υμών”) αλλά ενθαρρύνει την εκδήλωση της πίστεως. Το πρόβλημα της γενεάς της εποχής του Χριστού αλλά και των ανθρώπων σήμερα είναι η απιστία. Οι αμφιβολίες, η χαμηλή πίστη, η έλλειψη εμπιστοσύνης στην παντοδυναμία του Χριστού, βασανίζουν τους ανθρώπους και τους εμποδίζουν να ξεφύγουν από τα αδιέξοδα και να αναζητήσουν την μοναδική λύση εμπιστευόμενοι τον Χριστό.
Πολλές φορές ο δρόμος για την πίστη περνάει αναγκαστικά μέσα από την αμφιβολία και μόνον όταν τα προβλήματα και οι θλίψεις μας βαρύνουν, τότε στην καρδιά του ανθρώπου έχει συντελεσθεί η κατάλληλη πνευματική προεργασία που την καθιστά δεκτική στον Λόγο του Θεού και έτοιμη να πιστεύσει. Μπορούμε να ξεπεράσουμε τους λογισμούς της αμφιβολίας και ολιγοπιστίας και να αποκτήσουμε θερμή πίστη, όταν, όπως ο πατέρας του δαιμονιζομένου παιδιού, ζητήσουμε με ταπείνωση να μας βοηθήσει στις στιγμές της ολιγοπιστίας, και να προσευχηθουμε, όπως οι Απόστολοι, ο Χριστός να μας αυξήσει την πίστη. “Κύριε, πρόσθες ημίν πίστιν” (Λουκ. ιζ’ 5).
Ο Κύριος θλίβεται όταν βλέπει τους ανθρώπους να υποφέρουν από ολιγοπιστία ή απιστία, διότι η δύναμη της πίστεως που δεν κλονίζεται “αύτη εστίν η νίκη η νικήσασα τον κόσμον, η πίστις ημών” (Α’ Ιω. ε’ 4) δεν ενεργοποιείται.
Ο άνθρωπος όμως που ζει μέσα στην απιστία, στερείται της χάριτος του Θεού και της προστατευτικής ασπίδος της πίστεως, δίνει δικαιώματα στον διάβολο και να εκμεταλλευθεί τις αμαρτωλές επιθυμίες και σκέψεις ούτως ώστε να επηρεάζει το σώμα και την ψυχή του ανθρώπου και να τον βασανίζει. Ο Χριστός μας λέγει ότι η προσευχή και η νηστεία αποτελούν τα όπλα που μπορούν να προστατεύσουν τους ανθρώπους από κάθε επιρροή του πονηρού. Η προσευχή και η νηστεία είναι σαν μία φλόγα που, όταν καίει, δεν αφήνει να πλησιάσει κανένα δαιμονικό πάθος (άγ. Ιωάννης της Κλίμακος).
Η περίοδος της Μεγάλης Τεσσαρακοστής που διανύουμε χαρακτηρίζεται από τα δύο αυτά στοιχεία, την έντονη προσευχή, τις πυκνές και κατανυκτικές ακολουθίες, και την νηστεία. Ας αξιοιήσουμε λοιπόν τα πνευματικά όπλα που μας παρέχει η Εκκλησία για να αυξηθούμε στην πίστη και την πνευματικότητα, ώστε η χάρις του Θεού να μας σκέπει και προστατεύει από τις επιθέσεις του πονηρού.
Αρχιμανδρίτης π. Κύριλλος Κεφαλόπουλος.