“τότε ήψατο των οφθαλμών αυτών λέγων, κατά την πίστιν υμών γενηθήτω υμίν”.

Στην σημερινή ευαγγελική περικοπή περιγράφονται τα θαύματα της θεραπείας δύο τυφλών και ενός κωφού δαιμονιζομένου. Τα θαύματα αυτά του Κυρίου έρχονται σε συνέχεια της αναστάσεως της κόρης του Ιαείρου και της θεραπείας της αιμορροούσης.

Η φήμη του Κυρίου ως θαυματουργού είχε διαδοθεί. Όταν οι δύο τυφλοί έμαθαν ότι ο Ιησούς περνούσε από τα μέρη τους και πιστεύσαντες ότι αυτός είναι ο προσδοκώμενος Μεσσίας (Ευθύμιος Ζιγαβηνός) , Τον ακολουθούν κράζοντες, “ελέησον ημάς, υιέ Δαυίδ”. Με μεγάλη πίστη και επιμονή, που εκφράζεται από τις μεγαλόφωνες κραυγές τους, οι δύο τυφλοί παρακαλούν για το έλεος και την θεραπεία τους. Χαρακτηριστικό της πίστεώς τους στον Χριστό είναι ότι Τον αποκαλούν “υιέ Δαυίδ”, μία έκφραση που δηλώνει την μεσσιανική ιδιότητα του Ιησού και ότι πολλοί, ιδίως μετά τα πολλά Του θαύματα, είχαν αρχίσει να πιστεύουν ότι Αυτός είναι ο προσδοκώμενος Μεσσίας.

Ο Κύριος ερωτά τους δύο τυφλούς αν πιστεύουν ότι μπορεί να τους θεραπεύσει. Ο Κύριος γνωρίζει την πίστη τους, “ερωτά δε όμως, ίνα φανερωθή και τούτων η πίστις και ελκυσθώσι διά τούτων και έτεροι” (Ευθύμιος Ζιγαβηνός).

Ο Χριστός άγγιξε τους οφθαλμούς τους και τους χάρισε την όρασή τους, λέγων ότι η θεραπεία τους έγινε σύμφωνα με το μέτρο της πίστεώς τους. Για άλλη μία φορά ο Κύριος θέτει ως προϋπόθεση για το θαύμα την προσωπική πίστη του αιτούντος την θεραπεία, όπως συνέβη με τον ολιγόπιστο πατέρα, όταν ο Κύριος του είπε ότι “ει δύνασαι πιστεύσαι πάντα δυνατά τω πιστεύοντι” (Μαρκ. θ’ 23).

Αξίζει επίσης να παρατηρήσουμε την προειδοποίηση του Χριστού στους θεραπευθέντες τυφλούς να μην γνωστοποιήσουν το θαύμα που τους έγινε. Ο Κύριος δεν επιθυμεί να προκαλέσει την πίστη των ανθρώπων με τον εντυπωσιασμό κάποιου θαύματος, αλλά θέλει μία πιο βαθιά και ουσιαστική πίστη εκ μέρους μας. Επίσης, εντολή και θέλημα του Κυρίου είναι η ευεργεσία να παραμένει αφανής και κρυφή, ώστε πραγματικώς να την τιμήσει ο Θεός Πατέρας και να μας την ανταποδώσει (Ματθ. στ’ 4).

Οι δύο πρώην τυφλοί όμως, από ευγνωμοσύνη προς τον Ευεργέτη τους, παρήκουσαν την εντολή του Κυρίου και γνωστοποίησαν το θαύμα παντού.

Σε συνέχεια της θεραπείας των δύο τυφλών, ο Χριστός εθεράπευσε ένα κωφό δαιμονιζόμενο. Για άλλη μία φορά τα πλήθη εθαύμασαν τα μεγαλεία του Θεού. Ωστόσο, η κακοπιστία και ο φθόνος των Φαρισαίων εξεδηλώθη πάλι. Δεν μπορούσαν να αμφισβητήσουν τα οφθαλμοφανή θαύματα του Χριστού, αλλά προσπαθούν να τα διαστρέψουν και να τα δυσφημίσουν, λέγοντες ότι ο Ιησούς εκβάλλει τα δαιμόνια όχι με την θεϊκή Του δύναμη, αλλά με την δύναμη του άρχοντος των δαιμόνων. Λησμονούν όμως ότι ο δαίμων δεν κάνει καλό, δεν ευεργετεί, δεν θεραπεύει, αλλά αντιθέτως βλάπτει όσους τον τιμούν (άγ. Ιωάννης Χρυσόστομος). Ενώ ο Κύριος διαρκώς ευεργετεί τους ανθρώπους, τους διδάσκει την αρετή και πως να πλησιάσουν τον Θεό (Ευθύμιος Ζιγαβηνός).

Πάντοτε ο πονηρός προσπαθεί να διαστρέψει και να συκοφαντήσει το έργον του Θεού. Και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι κακόπιστοι, στενόκαρδοι και μικρόψυχοι, που δεν στέργουν να αναγνωρίσουν την ανιδιοτελή προσφορά των ανθρώπων του Θεού.

Αυτό όμως δυστυχώς που παρατηρείται στην ορθολογιστική εποχή μας είναι το έλλειμμα πίστεως που εμφανίζεται στην πλειονότητα των ανθρώπων. Ίσως διότι οι πολλοί έχουν απομακρυνθεί από τον Θεό, δεν έχουν την ζωντανή πίστη που προσελκύει την χάριν του Θεού και ενεργοποιεί το θαύμα. “Ου παντων η πίστις” (Β’ Θεσ. γ’ 2), μας λέγει ο Απόστολος Παύλος.

Εμείς ως χριστιανοί γνωρίζουμε ότι η πίστη είναι καρπός και δωρεά του Αγίου Πνεύματος. Άλλωστε, όλη μας  ζωή εν Χριστώ αποτελεί ένα διαρκές θαύμα, μία συνεχής επιβεβαίωση της πίστεώς μας. Είναι μία βιωματική κατάσταση που ζούμε και κινούμεθα εν αυτή.

Αρχιμανδρίτης π. Κύριλλος Κεφαλόπουλος.