” Θαρσείτε, εγώ ειμί, μη φοβείσθε”.
Μετά το εκπληκτικό θαύμα του χορτασμού πέντε χιλιάδων ανδρών με τον πολλαπλασιασμό των πέντε άρτων και των δύο ιχθύων, ο Κύριος ανάγκασε τους μαθητές Του να επιβιβασθούν σε ένα πλοιάριο έως ότου απολύσει τα πλήθη.
Όταν μέσα στα τρικυμισμένα κύματα της λίμνης Γεννησαρέτ το πλοιάριο που επέβαιναν οι μαθητές Του κινδύνευε να βυθισθεί και φόβος τους είχε καταλάβει, ο Κύριος τους απηύθυνε την προτροπή: “Θαρσείτε”, να έχετε θάρρος.
Το περιστατικό μας το διηγούνται οι ευαγγελιστές Ματθαίος (ιδ’ 22-34), Μάρκος (δ’ 35-41), και Λουκάς (η’ 22-25). Οι μαθητές την στιγμή του κινδύνου να βυθισθούν, βλέπουν τον Κύριο να περπατά επί των υδάτων της λίμνης, και νόμισαν ότι έβλεβαν κάποιο φάντασμα. Τότε, ο Κύριος τους καθησυχάζει, τους λέγει να μην φοβούνται διότι Αυτός είναι εκεί, παρών. Η συνάντηση με τον Κύριο προϋποθέτει αναγνώριση και πίστη.
Η πίστη που αποτρέπει τον φόβο ευρίσκεται στον Χριστό. Αυτό που ήθελε ο Χριστός να μάθουν οι μαθητές Του ήταν να Τον εμπιστεύονται στις δύσκολες περιστάσεις. Ίσως γι’ αυτό τους έβαλε σε αυτήν την κατάσταση, όταν με δική Του παρότρυνση επιβιβάσθηκαν σε ένα πλοιάριο για να περάσουν στην απέναντι όχθη της λίμνης. Όταν τα κύματα σηκώθηκαν απειλητικά, ήταν η στιγμή να τους καλέσει ο Κύριος ώστε να καταλάβουν ότι Εκείνος είναι σε θέση να χειρισθεί κάθε παρόμοια κατάσταση που πιθανώς να έρθει στην ζωή του καθενός μας.
Αυτό που ουσιαστικώς χρειαζόμαστε όλοι να μάθουμε είναι ότι με πίστη οφείλουμε να εμπιστευόμαστε και να στηριζόμαστε στον Κύριο και όχι στις δικές μας δυνάμεις. Γι’ αυτό, όταν οι μαθητές ευρέθησαν σε κίνδυνο μέσα στα κύματα, ο Ιησούς τους ενθαρρύνει λέγων: “έχετε θάρρος, Εγώ είμαι, μη φοβάσθε!”. Ο φόβος φεύγει και έρχεται θάρρος, από την στιγμή που ο άνθρωπος αναγνωρίσει την παρουσία του Χριστού στην ζωή του. Έτσι, μόλις ο Κύριος ανέβη στο πλοιάριο και εκόπασεν ο άνεμος, οι μαθητές ομολόγησαν ότι Αυτός ήταν αληθώς Υιός Θεού.
Η πίστη στηρίζεται στο Πρόσωπο του Χριστού. Μήπως οι μαθητές δεν ήξεραν ποιος ήταν ο Ιησούς; Μήπως ο Πέτρος δεν ήξερε ποιος ήταν ο Κύριος και ότι μπορούσε να περπατήσει επί των υδάτων; Εκτός και αν δεν είχαν συνειδητοποιήσει απολύτως ποιος πραγματικά ήταν ο Κύριος. Και σήμερα πολλοί, ίσως και εμείς, λέμε ότι γνωρίζουμε και πιστεύουμε στον Χριστό. Τον έχουμε όμως γνωρίσει ως αληθινό Θεό και Υιό του Θεού; Έχουμε εμπιστευθεί όλη μας την ζωή σε Εκείνον που μπορεί να μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες της ζωής μας που εμφανίζονται μπροστά μας; Εκείνος είναι Κύριος και Δυνατός, και όλα υποτάσσονται σε Αυτόν. Η πίστη μας λοιπόν πρέπει να θεμελιώνεται στο Πρόσωπο του Χριστού.
Η πίστη μας και το θάρρος στηρίζονται στις υποσχέσεις του Χριστού. Όταν ο Χριστός μας δίδει μία εντολή, όπως το έπραξε με τους μαθητές, αμς δίδει και τις ικανότητες και μας ενισχύει καταλλήλως ώστε να φέρουμε εις πέρας την πνευματική μας αποστολή. Μήπως έχουμε έλλειψη εμπιστοσύνης στις θεϊκές δυνάμεις του Χριστού;
Δεν χρειάζεται να έχουμε ολιγοπιστία ούτε να φοβόμαστε. Εφ’όσον εμπιστευόμαστε στο θέλημα του Θεού, δεν πρέπει να δειλιάζουμε στις δυσκολίες. Όταν ο Κύριος μας καλεί να κάνουμε κάτι, όπως είπε στον Πέτρο που εζήτησε να βαδίσει επί των υδάτων και να πλησιάσει τον Κύριο, οφείλουμε να Τον εμπιστευθούμε μέχρι τέλους και όχι να ολιγοπιστήσουμε.
Οι μαθητές του Κυρίου είχαν δει ως τότε πολλές περιπτώσεις στις οποίες ο Κύριος είχε δείξει την θεϊκή Του δύναμη να ελέγχει καταστάσεις και να δίδει λύσεις θαυαμστές σε σοβαρά προβλήματα των ανθρώπων. Μόλις πριν λίγες ώρες οι μαθητές είχαν καταστεί μάρτυρες του θαύματος του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων και τηων δύο ιχθύων. Έπρεπε λοιπόν να γνωρίζουν καλύτερα. Έπρεπε και μέσα στην τρικυμισμένη λίμνη να εμπιστευθούν στον Κύριο, και όμως εφοβήθησαν και ολιγοπίστησαν! Ακόμη και ο Πέτρος, που επέδειξε τόσον ενθουσιώδη πίστη, ώστε να δυνηθεί να βαδίσει επί των υδάτων, στο τέλος και αυτός εφοβήθη και ολιγοπίστησε.
Το ίδιο συμβαίνει και σε εμάς συχνά. Παρ’ ότι έχουμε ισχυρές διαβεβαιώσεις της θεότητος και της δυνάμεως του Χριστού, για τις υποσχέσεις Του, παρ’ όλο που έχουμε τον Λόγο του Θεού καταγεγραμμένο στα Ευαγγέλια και το ζωντανό παράδειγμα των Αγίων, οι οποίοι εμπιστεύθηκαν την ζωή τους όλη στα χέρια του Κυρίου, εν τούτοις έρχονται στιγμές που η πίστη κλονίζεται, διστάζουμε, αμφιβάλουμε, ολιγοπιστούμε.
Το ερώτημα του Κυρίου προς τον Πέτρο απευθύνεται σε όλους μας: “ολιγόπιστε, εις τι εδίστασας;”. Ας αναρωτηθούμε και εμείς, μήπως έχουμε λογισμούς αμφιβολίας ή ολιγοπιστίας; Ζούμε με τους φόβους και τους δισταγμούς να ελέγχουν την καρδιά μας ή έχουμε ακλόνητη πίστη και εμπιστοσύνη; Αν και πολλές φορές ομολογούμε ότι πιστεύουμε στον Κύριο, οι πράξεις και το παράδειγμα της ζωής μας δείχνουν το αντίθετο. Ο Κύριος και σήμερα μας απευθύνει την ερώτηση, “ολιγόπιστε, εις τι εδίστασας;”. Και με την ερώτηση αυτή ο Χριστός μας απευθύνει μία πρόσκληση, να ακουμπίσουμε επάνω Του κάθε τι που μας προβληματίζει, κάθε τι που μας φοβίζει, κάθε μας μέριμνα, αγωνία, φόβο, πειρασμό και αμφιβολία, στα δικά Του παντοδύναμα χέρια, και Εκείνος θα μας απλώσει τα χέρια Του, θα μας κρατήσει στην επιφάνεια, όπως έκανε με τον Πέτρο, και θα μας ενισχύσει με πίστη.
Αρχιμανδρίτης π. Κύριλλος Κεφαλόπουλος.