ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ’ ΛΟΥΚΑ Ευαγγέλιον: Λουκ. ιζ’ 12-19 (10 Λεπρών)

ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΘΕΟΝ.

Όταν ο Κύριος επορεύετο διά μέσου Σαμαρείας και Γαλιλαίας, Τον πλησίασαν δέκα λεπροί καί Του ζήτησαν το έλεος και την βοήθειά Του, λέγοντες με δυνατή φωνή: “Ιησου επιστάτα, ελέησον ημάς” (Λουκ. ιζ’ 13). Ο Κύριος τους προσέταξε να εμφανισθούν στους ιερείς και καθ’οδόν οι λεπροί εθεραπεύθησαν. Μόνον όμως ένας εξ αυτών επέστρεψε να ευχαριστήσει τον Ιησούν.

Κατά τον Μωσαϊκόν Νόμον, οι λεπροί εθεωρούντο ακάθαρτοι και έπρεπε να μένουν μακριά από κατοικημένες περιοχές. Όταν συναντούσαν άλλους ανθρώπους έπρεπε να μένουν σε απόσταση και να προειδοποιούν για την λέπρα τους. Πέραν της ασθενείας τους, οι λεπροί υπέφεραν από κοινωνικό στιγματισμό και αποκλεισμό. Δυστυχώς και σήμερα η κοινωνία μας προτιμά να κλείνει τα μάτια από φόβο, αδιαφορία και σκληρότητα, να καταδικάζει συνανθρώπους μας που υποφέρουν από ασθένειες στο περιθώριο. Όχι όμως ο Κύριος! Αυτός που ήλθε για να θεραπεύσει τις ασθένειες της ψυχής και του σώματος, γίνεται  εύσπλαγχνος προς τους δέκα λεπρούς.

Ας δούμε τις λεπτομέρειες της ευαγγελικής περικοπής για να την κατανοήσουμε καλύτερα. Οι λεπροί αποκαλούν τον Ιησούν επιστάτην, δηλ. κύριον και διδάσκαλον, ομολογούντες Αυτόν ως Θεόν (Θεοφύλακτος Βουλγαριας). Ο Κύριος τους προστάζει να εμφανισθούν στους ιερείς στην Ιερουσαλήμ, διότι ο Μωσαϊκός Νόμος προέβλεπε ότι οι ιερείς ήσαν αρμόδιοι να πιστοποιήσουν την θεραπεία ενός λεπρού (Λευιτικόν ιε’ 2). Έτσι, ο Ιησούς δεικνύει εμπράκτως τον σεβασμόν Του προς τον Νόμον, του οποίου ο Θεός Πατήρ υπήρξε ο αληθής νομοθέτης. Επί πλέον, όταν οι Ιουδαίοι ιερείς θα πιστοποιούσαν την θεραπεία των λεπρών, θα ηναγκάζοντο να αναγνωρισουν την θαυμαστή ίαση και την δόξα του Κυρίου (‘αγ. Κύριλλος Αλεξανδρείας).

Η κατάληξη μας επιφυλάσσει εκπλήξεις. Από τους δέκα λεπρούς, οι εννέα στην χαρά τους για την ίαση ελησμόνησαν να επιστρέψουν ευχαριστούντες τον Κύριον, ενώ ο δέκατος που εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του, όπως σημειώνει ο ευαγγελιστής, ήταν Σαμαρείτης. Ο Κύριος εκφράζει την απορία και το παράπονό Του: ” οι δε εννέα που; “. Δυστυχώς, πολλοί σήμερα δεικνύουν την ίδια αχαριστία. Την ώρα του κινδύνου και της ασθενείας, γονατίζουν, προσεύχονται, δίνουν υποσχέσεις για τάματα και αλλαγή ζωής, όταν όμως παρέλθει ο κίνδυνος ή η ασθένεια, ξεχνούν και επιστρέφουν στην κοσμική ζωή. Διότι δεν θέλουν τον Χριστόν στην ζωή τους. Επιλέγουν ένα Χριστόν στα μέτρα τους, που θα κάνει το θαύμα και θα χαρίσει την θεραπεία, δεν είναι όμως διατεθειμένοι να δεχθούν τις πνευματικές δεσμεύσεις που συνοδεύουν την πίστη στον Χριστόν. Ουσιαστικώς, δεν θέλουν τον Χριστόν ως Κύριον και Κυρίαρχον της ζωής τους, παρά μόνον όταν τους βολεύει ή για να ζητήσουν κάτι.

Όμως ο Κύριος διαβεβαιώνει ότι από τους δέκα που εθεραπεύθησαν σωματικώς, μόνον ένας έλαβε και την θεραπεία της ψυχής. Μόνον ο δέκατος επίστευσε και εσώθη: ” η πίστις σου σέσωκέν σε(Λουκ. ιζ’ 19). Να προσέξουμε μήπως και εμείς κάνουμε το ίδιο λάθος. Οφείλουμε να δοξολογούμε εν παντί τον Θεόν και να δεχόμεθα με ευχαριστία όσα καλά ή άσχημα μας επιφυλάσσει η ζωή.

Αρχιμ. π. Κύριλλος Κεφαλόπουλος.