“είπε τω παραλυτικώ, θάρσει, τέκνον, αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου”.
Στην σημερινή ευαγγελική περικοπή περιγράφεται το θαύμα της θεραπείας του παραλυτικού. Το ίδιο περιστατικό περιγράφεται επισης στους ευαγγελιστές Μάρκο (β’ 18-22) και Λουκά (ε’ 33-39).
Ο Κύριος, ευρισκόμενος στην Καπερναούμ και κηρύττων στα πλήθη που συνέρρεαν, όταν μπροστά στον Χριστό έφεραν ένα παραλυτικό, που έκειτο πάνω στο κρεβάτι του. Οι ευαγγελιστές Μάρκος και Λουκάς προσθέτουν την λεπτομέρεια ότι τέσσερεις άνδρες μετέφεραν τον παραλυτικό με το κρεβάτι του, και λόγω του συγκεντρωμένου πλήθους στην οικία που εκήρυττε ο Ιησούς, χάλασαν την στέγη της οικίας και με σχοινιά κατέβασαν το κρεβάτι του παραλυτικού ώστε να ευρεθεί μπροστά στον Κύριο.
Ο Κύριος είδε την μεγάλη πίστη των τεσσάρων αλλά και του παραλυτικού, οι οποίοι επίστευαν στην θαυματουργό θεραπεία, αμέσως μόλις τον έβλεπε ο Κύριος. Άλλωστε, μόνον η μεγάλη πίστη θα τους οδηγούσε να καταφύγουν στο σχέδιο αυτό, να χαλάσουν την στέγη της οικίας. Όταν υπάρχει πίστη, υπάρχει και ο τρόπος να προσεγγίσει κάποιος τον Χριστό.
Ο Κύριος λέγει στον παραλυτικό να έχει θάρρος. Αυτή η ενθάρρυνση έχει μεγάλη σημασία, διότι πολλές φορές η ψυχολογία και η συναισθηματική διάθεση του ασθενούς είναι ευμετάβλητος και ασταθής. Συχνά ταλαιπωρείται από αμφιβολίες για την πορεία της υγείας του, την θεραπεία, η ψυχή του κατατρώγεται από αγωνία και τύψεις για τυχόν προσωπικές αμαρτίες που τον οδήγησαν στην ασθένεια. Αυτή η ανασφάλεια επιτείνει την αγωνία και το άγχος του ασθενούς, παραλυει ψυχολογικώς τον άρρωστο.
Ίσως και στην καρδιά του παραλυτικού, παρά την πίστη του ότι ο Ιησούς έχει την δύναμη να τον θεραπεύσει, να τον βασάνιζαν λογισμοί για την προσωπική του αμαρτωλότητα. Γι’ αυτό ο Κύριος ευθύς αμέσως φροντίζει να καθησυχάσει τον παραλυτικό και να τον ενθαρρύνει με την φράση “θάρσει, τέκνον”. Και συμπληρώνει ότι “αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου”.
Ο Κύριος διασυνδέει την θεραπεία με την άφεση των αμαρτιών και την εξουσία που έχει ο Υιός του ανθρώπου να συγχωρεί αμαρτίες. Η σωματική ασθένεια σε πολλές περιπτώσεις συνδέεται ή έχει την ρίζα της στην ασθένεια της ψυχής. Η αμαρτία μολύνει την ψυχή του ανθρώπου και τα ψυχικά πάθη εξασθενούν οργανικώς και την υγεία του σώματος.
Ο Χριστός θεραπεύει σωματικώς τον παραλυτικό αφού πρώτα τον απαλλάσσει από τις αμαρτίες του. Επιδεικνύει έτσι ότι έχει την εξουσία να συγχωρεί αμαρτίες ως ομότιμος του Θεού Πατρός. Πρώτον θεραπεύει την ψυχή, συγχωρώντας τις αμαρτίες της (άγ. Ιωάννης Χρυσόστομος).
Η δήλωση του Χριστού ότι συγχωρεί αμαρτίες ουσιαστικώς υποδηλώνει την θεϊκή Του ιδιότητα, προκαλεί την ενδόμυχη αγανάκτηση κάποιων παρισταμένων γραμματέων, οι οποίοι έκριναν ότι ο Ιησούς βλασφημεί. Απο φθόνο και πονηρία δεν μπορούν να δεχθούν ότι ο Χριστος έχει την θεϊκή εξουσία της αφέσεως των αμαρτιών.
Ο Κύριος ως καρδιογνώστης γνωρίζει τους διαλογισμούς των γραμματέων και αποκαλύπτει δημοσίως τα πονηρά διανοήματα των καρδιών τους. Τους προκαλεί ευθέως λέγων, τι είναι ευκολώτερο, να συγχωρηθούν οι αμαρτίες του παραλυτικού ή να σηκωθεί και να περπατήσει; Εκείνο που για τα μάτια των ανθρώπων εθεωρείτο ευκολωτερο, δηλαδή η έκφραση “αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου”, για τον Θεό είναι το ουσιαστικότερο, διότι η θεραπεία της ψυχής προϋποθέτει μετάνοια εκ μέρους του ανθρώπου. Η θεραπεία της ψυχής είναι ανώτερη και δυσκολότερη από την θεραπεία του σώματος, και μόνον ο Θεός μπορεί να την εξασφαλίσει.
Ωστόσο οι άνθρωποι δεν πείθονται εύκολα, εάν δεν δουν απτά και θεαματικά αποτελέσματα. Έτσι λοιπόν, για να δείξει ο Κύριος πέραν πάσης αμφιβολίας ότι δύναται και αμαρτίες να συγχωρεί και σωματική ασθένεια να θεραπεύσει, λέγει στον παραλυτικό να σηκωθεί, να πάρει το κρεβάτι του και να πάει στο σπίτι του.
Τα πλήθη όταν είδαν το οφθαλμοφανές θαύμα της θεραπείας, εθαύμασαν και εδόξασαν τον Θεό βλέποντες έναν άνθρωπο, όπως εσφαλμένως και κατά το εξωτερικώς φαινόμενον ενόμιζαν τον Ιησού να επιτελεί ένα θαύμα, για την μεγάλη δύναμη του Θεού.
Εμείς οι πιστοί χριστιανοί, γνώστες της θεότητος του Χριστού, ας μην ακολουθούμε τον εύκολο δρόμο των πολλών που επιζητούν το οφθαλμοφανές θαύμα. Αντιθέτως, να επιδιώκουμε το σημαντικότερο, τον προσωπικό μας καθαγιασμό με μετάνοια και να εκτιμούμε την μεγάλη δωρεά του Θεού να μας συγχωρεί και να εξαλείφει τις αμαρτίες μας.
Αρχιμανδρίτης π. Κύριλλος Κεφαλόπουλος.