“εφ‘ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε“.
Στο σημερινόν Ευαγγέλιο ο Κύριος περιγράφει την μεγαλοπρεπή και φοβερά σκηνή της Τελικής Κρίσεως, όταν ο Κύριος θα καθίσει στον θρόνον Του μετά δόξης πολλής, κυκλούμενος από τους αγίους αγγέλους, για να κρίνει τους ανθρώπους κατά τα έργα τους. Ο Κύριος μπορεί να είναι ελεήμων και μακρόθυμος προς τους αμαρτωλούς, διότι θέλει να δει την μετάνοια και την σωτηρία τους, ωστόσο είναι και δικαιοκρίτης, και θα αποδώσει στον καθένα πραγματική δικαιοσύνη. Μπορεί οι άνθρωποι να σκανδαλίζονται βλέποντες την αδικία και την ανομία να κυριαρχούν στην κοινωνία, τον δίκαιο να υποφέρει και τον άδικο να ευημερεί, όμως η δικαιοσύνη του Θεού θα είναι απόλυτη, η κρίση αμείλικτη, η τιμωρία των αμαρτωλών αιώνια και αμετάκλητη. Εκεί που η ανθρώπινη δικαιοσύνη χωλαίνει, η δίκαιη κρίση του Θεού θα αποκαταστήσει τους αδικουμένους και δεδιωγμένους, θα επιβραβεύσει τους δικαίους και πιστούς χριστιανούς. Ας μην απατάται κανείς ότι μπορεί να εκφύγει του άγρυπνου οφθαλμού του δικαιοκρίτου Θεού.
Οι δίκαιοι που χαρακτηρίζονται ως πρόβατα “διά το πράον και εύτακτον και καρποφόρον εν αρεταίς” θα σταθούν δικαιωμένοι στα δεξιά του θρόνου του Θεού, ενώ οι αμαρτωλοί που χαρακτηρίζονται ως ερίφια “διά το άγριον και άτακτον και άκαρπον και διά το δυσώδες της αμαρτίας” (Ζιγαβηνός) θα τοποθετηθούν στα αριστερά του θρόνου του Θεού, όπου θα συναντήσουν την καταδίκη και την αιώνια κόλαση. Εκείνοι που θα δικαιωθούν χαρακτηρίζονται ως οι ευλογημένοι του Πατρός που καλούνται να κληρονομήσουν την βασιλεία του Θεού. Και αυτοί είναι οι πιστοί του Χριστού, οι εκλεκτοί του Θεού που θα επιστρέψουν εις τα οικεία, όχι ως ξένοι, αλλά ως τέκνα Θεού και φυσικοί κληρονόμοι της βασιλείας, ως μέλη της ευρυτερης οικογένειας του Θεού (άγ. Ιω. Χρυσόστομος).
Ο Κύριος περιγράφει την Τελική Κρίση ως μία μέλλουσα πραγματικότητα, κάτι που οπωσδήποτε θα λάβει χώρα ως μέρος του προαιωνίου σχεδίου του Θεού. Επί πλέον, ο Κύριος καθορίζει τα κριτήρια με τα οποία θα κριθούμε εκείνην την ημέρα. Εκείνο που θα βαρύνει στην Τελική Κρίση θα είναι η έμπρακτος αγάπη προς τους εμπεριστατους αδελφούς μας, κατά πόσον θα ενδιαφερθούμε να ταϊσουμε τους πεινασμένους, να ντύσουμε τους γυμνούς, να περιθάλψουμε τους ξένους, να επισκεφθούμε τους ασθενείς και τους φυλακισμένους. Όλους αυτούς τους ταπεινούς ανθρώπους εμείς οι χριστιανοί οφείλουμε να τους περιβάλλουμε με αγάπη, ως αδελφούς μας, όπως ακριβώς και ο Κύριος θεωρεί αυτούς ως “ελαχίστους αδελφούς” Του. Επειδή ο Κύριος ήλθε επί γης ως πτωχός και ταπεινός, απερρίφθη από τους ανθρώπους, ταυτίζεται με κάθε ταπεινό και κατατρεγμένο άνθρωπο, και θεωρεί ότι κάθε πράξη αγάπης προς αυτούς αντανακλάται απ’ ευθείας στο Πρόσωπο του Χριστού.
Πολλές φορές εμείς οι χριστιανοί απομονωνόμεθα με εγωιστική αυταρέσκεια σε μία ατομοκεντρική θρησκευτικότητα, αρκούμενοι στα πολλά κηρύγματα που ακούσαμε, τα χριστιανικά και πατερικά βιβλία που διαβάσαμε, και αδιαφορούμε για τον πλησίον. Ο Κϋριος όμως είναι σαφής: η σωτηρία μας περνάει μέσα από την έμπρακτη αγάπη προς τον πλησίον, που κατ’ ουσίαν εκφράζει την αγάπη μας προς τον Ίδιον τον Χριστόν. Στις δύσκολες εποχές που ζούμε, που συχνά ο κόσμος μένει ασυγκίνητος και αδιάφορος για τον πόνο του άλλου, ο Κύριος μας προσκαλεί σε πράξεις αγάπης και αλληλεγγύης προς τον πλησίον, διότι αυτές καταξιώνουν την ιδιότητά μας ως χριστιανών και φιλανθρώπων.
Αρχιμανδρίτης π. Κύριλλος Κεφαλόπουλος.