(ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ) Ευαγγέλιον: Ιω. ε’ 1-15

” ίδε υγιής γέγονας μηκέτι αμάρτανε, ίνα μη χείρον σοι τι γένηται”.

Ο παραλυτικός της σημερινής ευαγγελικής περικοπής βιώνει την σκληρή πραγματικότητα του πόνου και της ασθενείας επί τριάκοντα οκτώ έτη. Επί πλέον βιώνει την μοναξιά και την εγκατάλειψη καθώς εν μέσω πλήθους πολλών ασθενούντων που περίμεναν στην κολυμβήθρα της Βηθεσδά να κατέλθει ο άγγελος Κυρίου, να αναταράξει το ύδωρ ώστε όποιοιος πρώτος έμπαινε στην κολυμβήθρα θα εθεραπεύετο. Με την αναταραχή του ύδατος από τον άγγελο τα πνεύματα της πονηρίας συντρίβονται με την χάρη του Αγίου Πνεύματος, ώστε ο άνθρωπος να θεραπεύεται (Θεοφύλακτος Αχρίδος).

Ο παραλυτικός της Βηθεσδά είναι απελπιστικά μόνοςουν μέσα σε πολυάνθρωπες πόλεις, κινούνται ανάμεσα σε πλήθος κόσμου, αλλά αισθάνονται απελπιστικά μόνοι, ωθημένοι στο περιθώριο από την κοινωνική αδιαφορία ή την δική τους προσωπική αδυναμία λόγω ασθενείας να εξακολουθούν να συμμετέχουν σε δραστηριότητες από κοινού με άλλα άτομα. Ο άνθρωπος, όσον αναζητεί την λύση των προβλημάτων του βασιζόμενος στις δικές του δυνάμεις ή προσπαθεί να βγει από τα αδιέξοδα της ζωής του με ανθρώπινα μέσα, είναι καταδικασμένος σε αποτυχία. Άνθρωπος που βασίζεται στον εαυτόν του και όχι στον Θεόν, έχει εξασφαλισμένη την συνταγή της αποτυχίας.

Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι μέσα στο πλήθος των ασθενούντων που συνωθούντο στις στοές πέριξ της κολυμβήθρας της Βηθεσδά, η παρουσία του παραλυτικού επί τριάκοντα οκτώ έτη μοιάζει να έχει καταστεί μία συνηθισμένη εικόνα που πλέον περνάει αδιάφορη για τους πολλούς. Πόσοι και πόσοι εμπερίστατοι αδελφοί μας χάνονται από τα μάτια μας καθώς περνάνε από μπροστά μας ωσάν αόρατοι, ανώνυμοι, αδιάφοροι. Δυστυχώς, η σκληροκαρδία και ο εγωκεντρισμός της σύγχρονης εποχής, των βιαστικών και διαρκώς αγχωμένων ανθρώπων που δεν διαθέτουν ούτε μία στιγμή για τον πλησίον που βρίσκεται σε ανάγκη και ζητεί την βοήθεια του άλλου.

Ο Κύριος όμως έχει την δυνατότητα να διακρίνει μέσα στα πλήθη τον ίδιον τον άνθρωπο ως πρόσωπον και όχι ως ανώνυμο άτομο, που έχει ανάγκη της επαφής και συναντήσεως με τον Χριστό. Ο άνθρωπος που έχει παραλύσει από την αμαρτία και ασθενεί, μόνη του ελπίδα για ίαση και σωτηρία είναι η συνάντηση με τον Χριστό. Μόνον Αυτός έχει την δύναμη να λυτρώσει τον παραλυτικό της Βηθεσδά. Με πολλή στοργή τον πλησιάζει και τον ρωτά εάν θέλει να γίνει υγιής. Μπροστά στο συγκινητικό ενδιαφέρον του Χριστού, ο παραλυτικός ανταποκρίνεται και κερδίζει την θεραπεία του σώματος. Μέσα από την μακροχρόνια ασθένεια η καρδιά του παραλυτικού έχει μαλακώσει και έχει γίνει δεκτική της χάριτος και του θείου ελέους.

Η θεραπεία του παραλυτικού της Βηθεσδά, που οπωσδήποτε θα αποτελούσε γνώριμη μορφή στους κατοίκους της Ιερουσαλήμ και όσοι τον βλέπουν θεραπευμένο και να περπατά κουβαλωντας το κρεβάτι του, εκπλήττονται, αλλά και εξανίστανται διότι η θεραπεία έγινε ημέρα Σαββάτου. Η σκληροκαρδία και η τυπολατρεία τους δεν τους αφήνει να συμμερισθούν την χαρά του ιαθέντος παραλυτικού.

Είναι αξιοσημείωτο ότι ο παραλυτικός μετά την θεραπεία του βρίσκεται στον Ναό όπου προφανώς με καρδιά πλημμυρισμένη από ευγνωμοσύνη πηγαίνει να ευχαριστήσει τον Θεό. Εκεί τον συναντά ο Χριστός και του λέγει το πολύ σημαντικό: “ίδε υγιής γέγονας μηκέτι αμάρτανε, ίνα μη χείρον σοι τι γένηται”. Ο λόγος του Κυρίου σαφώς διασυνδέει την υγεία με την αποφυγή της αμαρτίας. Ο άνθρωπος που έλαβε την δωρεά του Θεού να αξιωθεί της σωματικής του ιάσεως, οφείλει να είναι περισσότερον προσεκτικός στην σχέση του με τον Θεό, να αλλάξει τρόπον ζωής, να αφήσει πίσω του τα πονηρά έργα της αμαρτίας και να επιμελείται της σωτηρίας της ψυχής του.

Έτσι, η κολυμβήθρα της Βηθεσδά καθίσταται χώρος μετανοίας και καθαρισμού από την αμαρτία. Αλλά ο Κύριος μας προειδοποιεί να προσέχουμε ώστε η μετάνοιά μας να είναι διαρκής. “Ο μετανοών παύει να αμαρτάνει”, μας λέγει ο Μέγας Αθανάσιος.

Προξενεί μεγάλη θλίψη όταν ο άνθρωπος, αντί να προοδεύει πνευματικώς, γυρίζει πίσω στην παλιά ζωή της αμαρτίας. Συμβαίνει πολλές φορές ο άνθρωπος υπό την έντονη αίσθηση της προσελκύσεως του θείου ελέους και της θαυμαστής θεραπείας, η πίστη του να αναθερμαίνεται, η καρδιά του να πλημμυρίζει από ευγνωμοσύνη για τον Θεό, και τότε δίνει υποσχέσεις για μία ζωή εν Χριστώ και μετανοία. Όταν όμως περάσει η πρώτη εντύπωση, ο άνθρωπος γίνεται πάλι χλιαρός, πνευματικώς αδιάφορος, λησμονεί τις υποσχέσεις του και επιστρέφει στον πρότερον αμαρτωλόν βίον. Τότε έρχονται τα χειρότερα, ο κολασμός και η καταδίκη του αμαρτωλού, διότι ο Θεός δεν εμπαίζεται.

Οφείλουμε να είμαστε πολύ προσεκτικοί, διότι διαρκώς η ροπή προς την αμαρτία παραμένει ισχυρή εντός μας και πάντοτε ελλοχεύει ο κίνδυνος της υποτροπής. Να ζούμε συνεχώς σε πνευματική εγρήγορση και μετάνοια, ώστε ο βίος μας να αντανακλά την μεγάλη ευεργεσία που μας επεφύλαξε ο Κύριος, να μας λυτρώσει από την αμαρτία και να μας αποκαταστήσει υγιείς πνευματικώς και σωματικώς.

Αρχιμανδρίτης π. Κύριλλος Κεφαλόπουλος.